среда, 14 ноября 2012 г.

Վահան Տերյանի 3 ամենագեղեցիկ բանաստեղծությունները


*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***  
Անվերջ գիշերի մռայլ վիհերում              |
Իմ մենակ սիրտն է ցավագին ճչում.       |
Ես մոլորվել եմ այս մութ աշխարհում,   |
Եվ ինձ խավարից ոչ ոք չի կանչում։       |
                                                                    |
Գիշերն է փռել իր թևերր մութ,               |
Գիշերն է գերել իմ սիրտը ցաված.—     |
Որտե՞ղ որոնեմ երջանկության սուտ    |
Եվ ինչպե՞ս գտնեմ վերադարձի լաց։    |
                                                                   |
Հողմն է հեկեկում անունջ վիհերում,     |
O՜ , անհուն գիշեր, քեզ ո՞վ է փռել.        |
Ինչո՞ւ է շուրշըս աշխարհը լռում,          |
Ո՞վ է իմ հոգու լույսերը մարել...            |
1909 թ.                                                     | 
---------------------------------------------|
Այս բանաստեղծությունը կարդալուց այնպիսի |
տպավորություն է ստեղծվում, թե մարդը             |
կորցրել է իր հույսը երջանիկ կյանքի հանդեպ:    |
Նրան լքել են բոլոր ընկերներն ու հարազատները|
և նա միայնակ քայլում է կյանքի ճանապարհով,   |
որտեղ ոչինչ չի պատահում...                                       |
---------------------------------------


*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***
Հնչում է անվերջ աշնան թախիծով             |
Դաշնամուրն այնտեղ, պատի հետևում.   |
Հարազատ է ինձ այդ երգը հեծող —         |
Իմ անանց ցավով մեկն էլ է ցավում։         |
                                                                       |
Աշնան տխրահեծ անձրևի նըման,            |
Անձրևի նըման լալիս են անվերջ              |
Այն հնչյունները մեղմ ու միաձայն՝          |
Պատի հետևում և իմ հոգու մեջ...            |
-----------------------------------------------
Այս բանաստեղծությունը ինձ այն             |
մարդկանց է հիշեցնում, որոնք այցելում   |
են իրենց մանկության տները, և սկսում      |
են հիշել, թե այն ժամանակ ինչեր են արել |
 այդ տանը...                                                    |
-----------------------------------------------

*** *** *** *** *** *** *** *** *** ***
ՀՈԳՆԱԾՈԻԹՅՈԻՆ                               |
                                                                    |
Ես մի ճամփորդ եմ մթնում մոլորված,  |
Ու հոգնած սիրտըս դարձել է խոնարհ.  |
Չեմ ուզում կանչել ցնորքըս մեռած,       |
Երազել գալիք ջրերի համար։                 |
                                                                    |
Ես չար հոսանքով մղված եմ հեռուն,     |
Եվ անվերադարձ փակված է ուղին.      |
Մի որբ մանուկ է հոգիս մոլորուն,          |
Մատնված մութին և մառախուղին։      |
                                                                   |
Մի անմայր մանուկ, հեկեկանքներից    |
Հոգնած ու բեկված — ննջել է ուզում.     |
Մի՛ վրդովեք դուք, մի՛ տանջեք նորից,     |
Մի՛ տանջեք նորից — հանգչել է ուզում...|
-----------------------------------------------
Այս բանաստեղծությունը մի մարդու         |
մասին է, ով հոգնել է կյանքից և ուզում էր |
մահանալ և վերջ տալ այդ կյանքին,          |
բայց նրան անընհատ խանգարում է         |
ինչ-որ բան...                                                 |
-----------------------------------------------




Комментариев нет:

Отправить комментарий